We kennen ze allemaal wel, goedbedoelde opmerkingen van (schoon)moeders, vriendinnen of soms onbekenden. Over je nieuwe kleding, je werk, je haar, van alles. De Linda, Flair en Viva staan bómvol met verhalen over de opdringerige (schoon)moeder (ik doel hiermee ook in het algemeen, en niet op die van mijzelf) met goedbedoelde adviezen over hoe je moet omgaan met je pasgeboren kind; 'In mijn tijd lieten we ze gewoon huilen...' En weet ik wat nog meer voor dingen. Deze blog mag je lezen met een grote knipoog, om te gniffelen, soms serieus en vooral tenenkrommend.
Ik begrijp dat het, net zoals met andere zielige moeders, ook enorm lastig kan zijn om met mij om te gaan. Mag ik mezelf in mijn handjes knijpen als ik luister naar de input van anderen qua opmerkingen die ze te verduren hebben... Én, de meeste opmerkingen (die hier dus niet staan) zijn wel heel lief en haal ik veel steun uit.
Ik heb een verzameling gemaakt van frustrerende/irritante (maar toch vaak goedbedoelde) opmerkingen van mensen om ons "zielige moeders" heen maar ook vaak van verder weg; welke helemaal onbegrijpelijk kunnen zijn. In eerdere blogs heb ik misschien al deels dit onderwerp aangekaart dus zie het als een compilatie van opmerkingen. Ik heb een stuk of 8 andere moeders gevraagd (categorie; voldragen zwangerschap en levensvatbare maar overleden kinderen) met opmerkingen die ze vaak hebben gekregen, of gewoon pareltjes waarvan je mond openvalt. Het heeft onderling voor best wat hilariteit gezorgd en het werden nogal melige gesprekken zo van: 'Ohhhhh neeeee, zei die dat echt?!' Of; 'Ohhhh ja, herkenbaar. Dat zei die of die ook'.
Dus nogmaals; Ik begrijp dat je het goed bedoelt maar soms komen goedbedoelde opmerkingen zó pijnlijk aan op onze gebroken en aan diggelen geslagen zieltjes, dat we er echt even door van slag zijn. (De meest botte opmerkingen komen overigens vaak niet uit de 1e of 2e kring)
De reden waarom ik dit publiceer is om inzicht te geven in hoe opmerkingen over kunnen komen, sommigen heb ik voorzien van uitleg, anderen spreken denk ik wel voor zich. Én ik heb dit voor andere zielige moeders die dit lezen geschreven om herkenning te bieden...
En ik blijf het benoemen: Beter zeg je iets doms, iets onnozels, álles is beter dan helemaal niks zeggen! Als je merkt dat een opmerking niet lekker valt, zit de storm even uit, incasseer soms een boze reactie. We zijn allang blij dat je het probeert.
Hier komen ze, in willekeurige volgorde, met input van diverse zielige moeders:
De dag van de geboorte van een overleden tweeling zegt een familielid: ‘Zal ik de zwangerschapskleding maar alvast meenemen?’
Zo lief, zo behulpzaam… Maar echt iets te snel.
Iemand die Nola nog heeft gezien in de week dat ze leefde en bij vertrek zegt: ‘Jij krijgt jouw kind nog wel!’ Eehmmm ja… Die heb je net gezien… Dít is mijn kind die hier op mijn borst ligt te sterven.
‘Jij was eigenlijk de eerste…’
Nou deze moeder was nog steeds de eerste van de vriendinnengroep, alleen zijn haar kinderen dood. Goedbedoeld maar door zo’n opmerking wordt het kind (of in dit geval tweeling) niet erkent.
'Probeer 1 ding niet te vergeten, God doet alles met een reden'.
'In ieder geval werkt het allemaal!' (Borstvoeding)
Al had ik altijd kunstvoeding moeten geven... de wetenschap dat de borstvoeding lukte maar mijn kind nooit bij me heeft kunnen drinken maakt me juist intens verdrietig.
'Kan me voorstellen dat het deze week even moeilijk was met de geboorte van *kind van een nichtje*, maar hoop dat je ook een beetje blij kunt zijn?! Het is een mooi kindje!'
'Ik snap dat het lastig is maar ik wil je op de hoogte stellen dat mijn tweeling is geboren'... *Stuurt er direct een paar foto's achteraan van haar newborns (aan een moeder wiens tweeling 3 maanden ervoor is overleden).
Regel 1: Stuur NOOIT, maar dan écht NOOIT, ongevraagd foto's van je baby naar een zielige moeder. Áls ze er om durft te vragen, stuur dan alsjeblieft de meest lelijke foto van je kind. Gewoon, uit respect.
Een werkgever zei een keer toen ik om 12 uur naar huis ging: ‘Mooi leventje hoor heeft die *naam zielige moeder*’!
Het was goed bedoeld maar een tikkeltje onhandig… Dat je nog maar beperkte uren werkt omdat je kind dood is maakt je leven niet persé mooi.
‘Achja, neem je toch een nieuwe, je bent toch jong genoeg’.
‘En? Nog niet zwanger? Binnenkort een babytje erbij hè!’
Iets minder nieuwsgierig en een gematigde en gepaste blijdschap om een (potentieel) nieuw kind alstublieft...
‘Dit gaat wel over, denk gewoon aan leuke dingen’.
'Misschien kun je een hond nemen'.
‘We kunnen er niets aan veranderen’.
'Het is wat het is'.
'Kun je niet met iemand gaan praten?'
Twee weken na de bevalling:
‘Ik denk dat sporten je goed zal doen'.
'Jeetje, wel balen zeg jouw situatie...'
Ik weet zelf nog dat, toen ik een jaar of 20 was en mijn oudste zus een miskraam kreeg, mijn reactie aan haar was: Jeetje, wat rot! Nou, ik weet bijna nog exact de woorden van mijn zus: ‘Nou Mick, rot is wel écht een understatement!’ Wist ik veel, als self centered student die alleen maar bezig was met uitgaan... nu denk ik; Ja begrijpelijk haar reactie. Maar als het bij een miskraam al een understatement is, dan is deze reactie, op het overlijden van een tweeling wel het grootste eufemisme van de eeuw.
'Gelukkig heb je nog twee kinderen'.
Why… seriously, why? Waarom is er bij babysterfte altijd een neiging om het minder erg te laten zijn? Wanneer een moeder van 70 een van haar 2 kinderen (zeg ergens in de leeftijd van 40) verliest, dan zeg je toch ook niet; ‘Nou, gelukkig heb je er nog 1!’ alsof het een soort meevaller is.
‘Ik weet niet wat beter is, misschien maar beter dat de tweeling allebei overleden is'.
(in dit geval was 1 van de tweeling al iets eerder overleden dan de andere)
Op de dag van de uitvaart een appje:
‘Wil je morgen nog op kraambezoek komen?’
‘Succes met het een plekje geven hè!’
Goed volgens mij ben ik al genoeg op "het plekje" ingegaan ;)
‘Misschien wil je wel langskomen bij mij en m’n kleine kinderen, het is misschien goed voor je om weer rond kinderen te zijn’.
‘Als je nu al denkt dat je een jongetje krijgt wordt t nooit een meisje’.
’Tja, op een gegeven moment moet je toch door met je leven’.
‘Jullie zijn nog jong genoeg’.
‘En laat niemand je vertellen dat ‘het’ een miskraam was!’
(Bij een baby die in de buik is overleden met 32 weken van 46cm en 2,5kg)
‘De aanhouder wint’.
‘Hoezo is 'ie dood?'
‘Je moet het andere mensen gunnen’.
‘Hebben de artsen fouten gemaakt? ‘
Blijft moeilijk voor omstanders om te horen dat dingen kunnen gebeuren zonder verklaarbare reden.
‘Wat is er dan gebeurd, iets wat ze hadden kunnen zien?’
Nee, want dan was het niet gebeurd.
‘Je moet niet stressen want dat werkt echt niet met zwanger worden. Ik ken iemand die er niet meer op focuste en toen…’
‘Je was nu zo snel zwanger, dat lukt de volgende keer ook weer’.
Nou, resultaten behaald in het verleden bieden helaas géén garantie voor de toekomst.
‘Ik ken ook iemand die gewoon normaal is bevallen na een keizersnee hoor! Die heeft enorme positieve ervaring bij een Doula! Is ook echt wat voor jou!'
Right....zeggen dat ik moet vertrouwen in mijn eigen lichaam terwijl die mij juist gevoelsmatig in de steek heeft gelaten en ik zonder de medische wereld zelf misschien niet eens meer had geleefd, nee bedankt. Daarbij is een opgewekte bevalling na een eerdere keizersnede héél wat anders dan een normale bevalling die spontaan begint wanneer het lichaam er wel klaar voor is.
‘Hadden ze die morfine bij *kind* niet wat sneller op kunnen voeren?'
Het ergste is momenteel dat we merken dat ons overleden kind door sommigen wordt vergeten. Na een overleden zoon hebben wij nog een levend kind gekregen en krijgen vragen als: 'Willen we een tweede?'. Pfff dat mijn kind dood is, betekent niet dat hij nooit heeft bestaan! Het zou dan dus ons 3e kind worden.
‘Ahhh het gezinnetje compleet!’ (Bij de geboorte van een kind na een eerder overleden kind)
Nee. Ons gezin is namelijk nooit meer compleet.
‘Sorry dat ik zo weinig van me heb laten horen maar het was echt een enórme rollercoaster rondom mijn bevalling!’
Ohhhh oké… Maar je zit nu wel met je levende kind op de bank? Dan klinkt het voor mij eerder als een boottochtje bij maanlicht. Misschien niet de beste woordkeuze tegen iemand die heeft meegemaakt wat ik heb meegemaakt.
Bij een nieuwe zwangerschap:
‘Nou, doe je best!’
Oké deze was heel goed bedoeld. Maar doe je best? Heb je bij het overleden kind niet genoeg je best gedaan? Heb je er als vrouw überhaupt maar een fractie invloed op?
'Mijn zus had ook een miskraam.'
Sprakeloos, vergelijken ze mijn zoon nu met een miskraam…? Echt pijnlijker kan het niet worden!
Mensen die mijn ouders condoleerden met mijn miskraam.
Van iemand die een miskraam heeft gehad:
'Weet niet of je er iets aan hebt maar begrijp het echt en herken ook dat ik dat had, al was het een andere situatie.'
Gelukkig zei ze er nog bij dat het een andere situatie is, anders had ik haar echt een stomp gegeven… Waarom willen vrouwen zich zo graag in jouw situatie verplaatsen, en denken ze dat ze het zo goed begrijpen? Tenzij je ook een kind hebt verloren, heb je echt geen idee, en believe me: laten we alsjeblieft hopen dat dat zo blijft!) Dus nee, hier heb ik echt geen zák aan.
‘Heb je wel genoeg rust genomen?’
‘Waarom heb je geen keizersnede gedaan?’
‘Waarom heb je niet voor een liggingsecho gevraagd?’
Bedankt dat je meedoet in mezelf een schuldgevoel aanpraten. Alsof ik mezelf al niet schuldig genoeg voel dat mijn kind dood is ook al had ik er níks aan kunnen doen.
‘Gecondoleerd! Hoge pieken, diepe dalen, op naar de top!’
Op zoek naar een nieuw huis als je kind net is overleden is vragen om ongemakkelijke momenten. Iedere makelaar vraagt namelijk “hebben jullie kinderen”, waarop wij altijd weten dat we een bommetje gaan laten vallen. Gelukkig weten de meeste makelaars zich wel met een vlot babbeltje eruit te kletsen maar de man van vorige week sloeg echt alles.
Na het antwoord op zijn kindervraag, leek hij onaangedaan. Ik dacht; hij heeft het niet goed gehoord... Dus ik herhaalde in iets andere bewoordingen dat we dus wel een kindje hebben, maar hij nu niet meer bij ons is. Zijn hersens maakten vervolgens de volgende D-tour: ‘wij hadden ook geen kinderen toen we hier kwamen wonen’. Hij zei dit een aantal keer, terwijl ik de hele tijd dacht: maar we hebben een zoon, dus we zijn niet als jullie!!
Vervolgens zei hij later in het gesprek ‘Jullie hebben natuurlijk iets traumatisch meegemaakt’... Toen dacht ik; ‘Ok... Hij heeft het blijkbaar wél goed gehoord. Nou goed, zand erover.’
Maar toen kwam hij nog met de kers op de taart, toen we het hadden over de uitbouwmogelijkheden van het huis: ‘Ja en dan bij de bijkeuken kan *naam kind* zó zijn laarsjes uittrekken, na het spelen’...
@Zielige moeders die meelezen; Mocht je nou nog toevoegingen hebben die je graag wil delen, laat ze dan hieronder in de opmerking achter of stuur even een mail :) !